در شعر فارسی و به ویژه غزل‌های حافظ، سعدی و مولوی، پندها و حکمت‌های لطیفی نهفته‌ست که خیلی وقت‌ها از چشممون پنهان می‌مونه. یکی از این موارد غزلی از حافظه که با مطلع بالا شروع می‌شه. در این بیت حافظ به دو ویژگی یک رفیق همدل و مهربان اشاره می‌کنه: یکی درست‌پیمانی یا وفای به عهد و دومی در پنهان و پیدا، همدم و همراه و همنشین بودنه و در بیت‌های بعد مشخص می‌شه که این رفیق، همون معشوقه که الان بیش‌تر با نام شریک عاطفی ازش یاد می‌کنیم.
ما در مورد راستی، وفای به عهد و تعهد به کلام زیاد صحبت کردیم، اما اون چه بهش کم‌تر پرداخته شده، همدم و همراه بودنه که به زعم حافظ باید همه جا جاری باشه؛ چیزی که به نظر من در دوره‌ای که درش هستیم (دورهٔ نمایش‌های اجتماعی) دچار اختلال شده و اونچه که در بیرون به نمایش گذاشته می‌شه با اونچه در درون اتفاق می‌افته یکسان نیست و این ناهمگونی خلوت عاشق و معشوق و روابط عاطفی - جسمانی اون‌ها رو به خطر انداخته.
پی‌نوشت ۱: آیا شما درست‌پیمان و حریف حجره و گرمابه و گلستان شریک عاطفی‌تون (همسر، نامزد یا دوست و همراهتون) هستید؟
پی‌نوشت ۲: متوجه هستم که در حال حاضر، رفیق گرمابه و گلستان تبدیل به اصطلاح شده و بیش‌تر هم بین آقایون کاربرد داره.
734 بازدید